ვზივარ.. ველოდები.. მაგრამ რას? ან ვის?.. მე თვითონაც არ ვიცი. მეტრო გაჩერდა.. ჩავჯექი.. გული კი გარეთ მრჩება.. არავინ იყო შიგნით.. შემოვიდა..
არ ვიცი რა დამემართა.
. გამიღიმა.. გავუღიმე..
ის ჩემს გვერდით დაჯდაა. არ ვიცი რა მემართება.. ახლა ვხვდები თუ ვის ველოდი.. აი ეს იყო.. მე მიყვარს. მასაც ვუყვარვარ.. ბედნიერი ვარ.. ერთად ვართ. ყველგან ერთად დავდივართ. ჩვენ ჩემს საყვარელ ადგილას გავედით და იქიდან გადავყურებდით ყველაფერს. მან ხელი მომკიდა. ამ დროს ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. ვიგრენი რომ ბედნიერი ვიყავი. ჩემს გვერდით ხომ ის იყოო.. ამ ცხოვრებაში მხოლოდ მისთის ღირდა მოსვლა. ერხელ ჩემი ნაცნობი გავაცანი...
რაღაცას ვგრძნობდი.. ვიცოდი მასთნ ახლოს უნდა ვყოფილიყავი.. ვხვდებოდი რომ დავკარგავდი.. უნდა მებრძოლა.
დავურეკე. ის არ მპასუხობს. მისი ნახვა მინდოდა. წავედი... იმ ადგილას. მივედი და ისინი დავინახე... ამ დროს ძალიან უბედური ვიყავი.. ყველაფერი თავზე დამემხო.. ჩემი ოცნებები დასამარდა... ახლა მხოლოდ მოგონებები მაკავშირებს... სურათებიი. ვათვალიერებ... მეღიმება როცა იმ დროს ვიხსენებ... მაგრამ ვხვდები რომ შეიძლება ეს ყველაფერი რაც ერთად გავაკეთეთ მასთნ ერთადაც აკეთბდა.. სეირნობდნენ.. იცინოდნენ.. ალბად მეც დამცინიან.. ცრემლი ჩამომივარდა...
ვიცი რომ ყევლაფერი დამთავრდა.. მენატრება..
ვზივარ. მეტროს ველოდები..ასე მგონია ისევ მოვა. ყველაფერი თავიდან დაიწყება....